De zoon van Fidel Castro is in Nederland als arts van de Cubaanse WK-honkbalploeg. Of niet? Geen toeschouwer die het weet, maar dat is niet zo vreemd. Ook in Cuba zelf is hij voor velen een onbekende.

De Cubaanse journalist is allerhartelijkst. Dit is het veertiende WK honkbal waar hij bij aanwezig is, hij weet alles, vraag maar raak. Nou, goed dan. Die man daar in de dug-out, is dat de zoon van Fidel Castro? Zijn blik verstart. ,,Nog een keer, ik begrijp de vraag niet.” Of dat de zoon van Fidel Castro is. Hij schudt het hoofd. ,,Er zijn zo veel Cubanen die Castro heten.” En weg is hij.
Ook de volgende poging levert niets op. Een begeleider van de ploeg, aanvankelijk de vriendelijkheid zelve, kijkt alsof hij water ziet branden als hem de vraag wordt voorgelegd. Hij geeft geen antwoord en verandert snel van onderwerp. De man heeft gelijk, er hangt onweer in de lucht, ja.
De man in de dug-out bereidt zich ondertussen voor op de wedstrijd tussen Cuba en Canada. Hij oogt vrolijk. De omstandigheden zijn dan ook ideaal: een warme zaterdagmiddag in Amsterdam, een volgepakt Sportpark Ookmeer. Hij neemt Yuliesky Gourriel, de homerunkoning van het toernooi, nog even apart. Als het volkslied wordt gespeeld, houdt hij de armen stijf langs het lichaam. Daarna klapt hij samen met de spelers voor hun slagman in het strijdperk. Eerst langzaam, dan sneller, in een ritme dat de Canadese werper moet hypnotiseren.
Het moet ‘m zijn: Antonio Castro, voluit dr. Antonio Castro Soto del Valle, een van de vier zonen van de Cubaanse leider Fidel Castro en Dalia Soto del Valle. Een orthopedisch chirurg met diverse publicaties in de medische wereld op zijn naam en sinds enige tijd ook de arts van het nationale honkbalteam. Aan dat beeld voldoet hij allerminst. Castro draagt kekke sportschoenen, een ruim T-shirt dat over zijn spijkerbroek hangt en een zwarte zonnebril. Horloge om de ene pols, Livestrong-bandje om de andere. Zijn geblondeerde manen reiken tot de nek. Een surfer, geen dokter.
Behalve de Cubanen die niet willen laten weten wie hij is, zijn er ook veel Cubanen die het gewoonweg niet weten. Het privé-leven van de Castro’s is grotendeels geheim. ‘El Comandante’, die sinds 1959 aan de macht is op het eiland ten zuiden van de Verenigde Staten, zou zichzelf en zijn familie zo willen beschermen, onder meer voor aanslagen.
Alleen via naar Miami uitgeweken Cubaanse media komt af en toe informatie naar buiten. In 2002 kwam het tv-station WLTV-23 in bezit van een privé-video van de familie. De kinderen en kleinkinderen van Castro kregen daardoor voor menigeen voor het eerst een gezicht. De film was aan de zender doorgespeeld door de boze ex-vriendin van… Antonio Castro. Zij wilde wraak nemen op zijn moeder, Dalia, die hun relatie zou hebben verwoest.
Het spreekt voor zich dat de eilandbewoners de beelden nooit te zien hebben gekregen. Fidel Castro laat de staatsmedia liever berichten over de Cubaanse honkbalsuccessen, zoals de 7-0-overwinning op Canada. De stemming na de wedstrijd is uitgelaten. Een speler steekt de brand in een megasigaar. De teamarts lijkt zich ook opperbest te vermaken. Ja, hij heeft wel even tijd voor een praatje. Nee, met Eduardo Paret, de geblesseerd geraakte openingsslagman, gaat het niet zo goed. Hij kan niet rennen, misschien speelt hij woensdag mee in de kwartfinale, maar dat valt nog te bezien. En verder?
,,Men zegt dat u de zoon van Fidel Castro bent.”
,,Daar praat ik niet over, dat is privé.”
,,Maar bent u het?”
,,Laten we het over honkbal hebben.”
,,Bent u het?”
Een glimlach verschijnt op zijn gezicht. Met één woord beëindigt hij het gesprek.
,,Ja.”

Sven Remijnsen
Gepubliceerd in: GPD-bladen (2005)